nasza rodzina, krewni i znajomi - dawniej i dzisiaj

.

Kolorowe pożegnanie Ryszarda Ulickiego


















R.Ulicki:
- "Kolorowe jarmarki" mają swoją legendę. Krążą o nich liczne plotki i zabawne opowieści.
.
Były przedmiotem wielu przeróbek i adaptacji. Wystarczy "wejść" do Internetu, by się przekonać, że ten nasz tytuł stał się swoistym "szyldem" wielu pomysłów, inicjatyw i komercyjnych zabiegów.
.
Klikasz "Kolorowe jarmarki", a wyskakuje informacja o targach rolniczych lub o wystawie jakiegoś natchnionego fotografa, który uwiecznił rodzime pagórki i dolinki.
.
Dosłownie tysiące takich "jarmarcznych" zmyłek! Czy mógłbyś dodać do tej "legendy" jakieś szczególnie zabawne lub wzruszające zdarzenia?
.


smartfoto: Władysław Andrzej Pitak


















.
J.Laskowski:
- W dalszym ciągu takie "Kolorowe jarmarki" mają miejsce w różnych regionach Polski, jak również na całym świecie - przekonałem się o tym podróżując po wielu kontynentach. Często bywam na takich różnych jarmarkach i słyszę jak dzieci, widząc mnie, kiedy idę z wnuczkiem, mówią do rodziców: mamo - tato zobacz, zobacz . idzie kolorowy jarmarek.
.
Na takich jarmarkach wszyscy, którzy sprzedają cukrową watę, dają mi ją za darmo i to największe porcje. Nie zawsze mam na nią ochotę, choć nie ukrywam, że lubię. Chwilę postoję koło sprzedawcy, a w tym czasie robi się kolejka po watę i jest dużo chętnych - kupujących, i jest sympatycznie.
#
z Januszem LASKOWSKIM
rozmawia
Ryszard ULICKI (ostatni fragment)

Pobrano z artykułu:
O okolicznościach narodzin piosenki "Kolorowe jarmarki", jej karierze i o tym,
czego dziś żal jej twórcom. (fragment)

#

smartfoto: Władysław Andrzej Pitak




















smartfoto: Władysław Andrzej Pitak

.

.

Zmarł Ryszard Ulicki, były poseł lewicy z Koszalina





Ryszard Ulicki. Fot. Facebook Ryszarda Ulickiego


O śmierci byłego posła poinformował na Twitterze Dariusz Wieczorek.
Od 1969 r. do końca był członkiem PZPR. Od 1980 związany z mediami, w stanie wojennym weryfikował dziennikarzy. W latach 1984-1990 był redaktorem naczelnym Polskiego Radia w Koszalinie. Następnie trafił do polityki i w latach 1991-2003 czterokrotnie był wybierany do Sejmu z list Sojuszu Lewicy Demokratycznej. Karierę poselską zakończył przechodząc do Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, w której był członkiem przez dwa lata.

Jak podaje Wikipedia Ryszard Ulicki był także autorem kilkuset wierszy czy tekstów piosenek. Najbardziej znanym utworem były "Kolorowe Jarmarki".

Zmarł w wieku 73 lat.
Gdzie: Koszalin


http://radioszczecin.pl/1,341062,zmarl- … &si=9&sp=9
.

.

Ryszard Ulicki, autor  "Kolorowych jarmarków" i polityk SLD nie żyje


Tekst tej piosenki zna w Polsce każdy. Autor "Kolorowych jarmarków", wykonywanych przez Janusza Laskowskiego, a następnie przez Marylę Rodowicz, polityk i poseł SLD nie żyje.






Ryszard Ulicki zmarł 2.08.2016 r. w Warszawie. Był politykiem SLD, zasiadał w sejmie przez cztery kadencje w latach 1991 -2003. Był też członkiem Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji. We wcześniejszych latach, przed 1990 rokiem był aktywnym działaczem PZPR.

Mimo aktywności politycznej, najbardziej zostanie zapamiętany jako autor jednego z największych przebojów w historii Polski.

Słynne "Kolorowe jarmarki" Janusz Laskowski wykonał po raz pierwszy w 1977 roku na festiwalu w Opolu, za co dostał nagrodę dziennikarzy. Nagranie niemal natychmiast do swego repertuaru włączyła Maryla Rodowicz i to z jej repertuaru zna ją większość Polaków.


http://muzyka.dziennik.pl/news/artykuly … -zyje.html
.

.
.'
Spotkanie z Ryszardem Ulickim


2016-07-24, 12:49
Autor:
Magda Jasińska, Ewa Dąbska



Ryszard Ulicki od lat jest związany z Romami i ich kulturą. Został Honorowym Wójtem Romów i kierownikiem literackim Międzynarodowego Festiwalu Piosenki i Kultury Romów w Ciechocinku.
Podczas 20. edycji imprezy czuwał nad programem imprezy, wybierał artystów, którzy wystąpili podczas dwóch koncertów.

Jest też autorem tekstów wielu piosenek, m.in. to on napisał "Kolorowe jarmarki". Twierdzi, że kultura cygańska jest bardzo ważną częścią kultury polskiej.


http://www.radiopik.pl/6,45914,spotkani … &si=1&sp=1
.

.

Barlinek'2005- Ryszard Ulicki wśród dziennikarzy SPL

Gdzie woda czysta i trawa zielona... nauka (nie) poszła w las





Już po raz drugi w tym roku Stowarzyszenie Prasy Lokalnej zorganizowało warsztaty dziennikarskie dla dziennikarzy i wydawców. Po marcowym spotkaniu w stolicy Wielkopolski nadszedł czas na pobyt w Barlinku - urokliwym miasteczku położonym w województwie zachodniopomorskim.
To właśnie tam dziennikarze z całej Polski obradowali i doskonalili swe umiejętności od 10 do 12 czerwca br.


Jak na warsztaty przystało, nie zabrakło w Barlinku zajęć praktycznych. Redaktor "Gazety Poznańskiej" Tomasz Szukała przekazał najpierw ogólne informacje na temat składu i makietowania gazety, a w dalszej części spotkania już indywidualnie rozmawiał z dziennikarzami, wskazując zarówno plusy jak i niedostatki na konkretnych przykładach. Po kolejce, która się do niego ustawiła sądzić można, że sprawy które omawiał, nawet długoletnim praktykom przysparzają trudności.


Doskonaleniu wiedzy dziennikarskiej służyły kolejne spotkania: z red. Andrzejem Niczyperowiczem, dr. Włodzimierzem Chorązkim czy Mirosławem Sobczykiem - przedstawicielem SABPOLU.

Z uczestnikami szkolenia spotkali się także: Ryszard Ulicki - członek Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji oraz Ryszard Tomczyk - poseł na Sejm.

Oczywiście podczas pobytu nie zabrakło akcentów lokalnych. O swoim mieście i jego problemach mówili przedstawiciele władz: burmistrz Barlinka i starosta myśliborski. Zebrani zwiedzili miejscowe zakłady pracy, z pokładu żaglówki obejrzeli przepiękną okolicę, a w miejscowym muzeum zapoznali się z historią tej ziemi. W ostatnim dniu zwiedzili przepiękny, unikatowy w skali kraju, Park Dendrologiczny w Przelewicach.

Tekst i foto: Władysław Pitak


http://www.logos.pomorze.pl/kursy07/
.

.
O okolicznościach narodzin
piosenki "Kolorowe jarmarki",
jej karierze i o tym,
czego dziś żal jej twórcom

z Januszem LASKOWSKIM
rozmawia
Ryszard ULICKI





- Trzydzieści lat temu - dokładnie 4 lutego 1977 - spotkaliśmy się przed mikrofonami rozgłośni Polskiego Radia w Koszalinie. Zaprosił nas do swojej audycji redaktor Wincenty Stachowski, niestrudzony popularyzator polskiej muzyki rozrywkowej.

Ja się wtedy strasznie wymądrzałem, bo byłem od niedawna pracownikiem naukowym - konkretnie asystentem w zakładzie socjologii lokalnego ośrodka naukowo-badawczego, a ty - nowym odkryciem Ryszarda Poznakowskiego, który zaprosił cię z recitalem do koncertu dosyć karkołomnie odrestaurowanego wówczas zespołu "Trubadurzy".

Obaj już mieliśmy pewien dorobek artystyczny - twoja "Beata" i " Żółty jesienny liść" budziły szczery entuzjazm publiczności i były powielane dosłownie na milionach płyt nie tylko pocztówkowych. A moje teksty - głównie z muzyką Rysia Poznakowskiego, śpiewała i nagrywała Kasia Sobczyk, zaś zespół "Krystynki" Artura Krzyżostaniaka radował mnie pierwszą płytą firmy "Veriton" z moimi utworami, wśród których piosenka "Bo twoje oczy." robiła karierę we wszechobecnych wówczas "grających szafach".

Czy pamiętasz to spotkanie, jak je wspominasz i czy wtedy przeczuwałeś, że może ono zaowocować trzydziestoletnią już współpracą?


- Wybacz, ale skoro mam udzielić Ci odpowiedzi na Twoje pytania - po trzydziestu latach, to moja rozmowa z Tobą będzie długa.

Poznaliśmy się w Koszalinie w styczniu 1977 roku w Bałtyckim Teatrze Dramatycznym - na koncercie reaktywowanego przez Ryszarda Poznakowskiego zespołu "Trubadurzy" złożonego wówczas z zupełnie nieznanych muzyków, a solistką była Lidia Garbula - też mieszkanka Koszalina.

Mnie do współpracy zaprosił Ryszard Poznakowski w 1976 roku. Było wówczas modne mieć w programie tak zwany "przerywnik" w postaci jakiegoś solowego wykonawcy.

Z "Trubadurami" zawsze jeździł ktoś znany, kto przyciągał publiczność. Tym razem padło na mnie. To była ważna próba w mojej zaczynającej się karierze. Występowałem u boku Ryszarda Poznakowskiego, a wtedy to było coś nobilitującego.

Na tamte czasy popularność moja była już dosyć spora, ale nikt mnie nie znał z telewizji tylko z pocztówek dźwiękowych i jedynej płyty winidurowej p.t. "Don Dari, Dari" nagranej w  1972 roku, wydanej przez Polskie Nagrania, z filią Wifonu.


Jak widzisz - moja płyta była pierwsza na rynku muzycznym. Nic o tobie nie wiedziałem i nie słyszałem. Za nim cię poznałem, w 1973 roku była wielka trzynasta Musicorama, gdzie występowały w największych halach sportowych w całej Polsce i Sali Kongresowej w Warszawie takie sławy, jak: Skaldowie, NO TO CO, Hagaw i AndrzejRosiewicz, Mimi Iwanowa, Laboratorium z Krakowa i ja, Janusz Laskowski, obok takich sław - śpiewałem trzy swoje piosenki, a bisom nie było końca.


Ryszard Poznakowski - nasz wspólny przyjaciel - wówczas musiał się martwić o siebie i swój zespół. To była jedyna nasza wspólna, krótka zresztą trasa, ale przyjaźń pozostała.


Potem zacząłem jeździć ze swoim recitalem po różnych klubach studenckich w całej Polsce. Miałem wówczas 22 swoje kompozycje i na recital mi wystarczało repertuaru aż nadto. Cały czas królowała moja "Beata", "Żółty liść" i wiele innych piosenek różnych autorów.


Kiedy otrzymałem od ciebie tekst "Kolorowych jarmarków" - po ostatnim koncercie trasy koncertowej z "Trubadurami" - nocnym pociągiem wyjechałem z Koszalina do swego miasta, do Białegostoku. W przedziale byłem sam. Wyjąłem gitarę i po cichu, aby nie przeszkadzać podróżnym, zacząłem komponować melodię do twojego tekstu. Zanotowałem pierwszą zwrotkę, doszedłem do refrenu, ale go nie skończyłem. Położyłem się spać. Po powrocie do domu tekst schowałem do biurka i na długi czas o nim zapomniałem.


- Muszę się dziś przyznać, że tamta radiowa rozmowa była próbą naprawienia mojego wcześniejszego grzechu pychy, ponieważ kilka miesięcy wcześniej - nie znając cię, a zwłaszcza nie słysząc "na żywo", od czci i wiary odżegnałem kilka twoich utworów, ale nie dotyczyło to, jak pamiętam, "flagowej" "Beaty" i "Liścia".

Kiedy cię zobaczyłem na scenie, a zwłaszcza, gdy było mi dane poznać reakcję widowni pomyślałem, że masz niezwykły dar poruszania ludzkich serc, a to najbardziej ceniłem i cenię nadal w każdym rodzaju twórczości. I dlatego "parłem" do tego radiowego spotkania, które zrobiło na mnie ogromne wrażenie i po którym pobiegłem do domu i napisałem cały tekst "Kolorowych jarmarków". A co się z tobą działo po tym historycznym dla nas obu spotkaniu?



- Wtedy w radiu - to był chyba szybki wywiad, który realizował Wincenty Stachowski. Nie pamiętam, o czym rozmawialiśmy. Teraz to już nie ma znaczenia.

Po tamtym wywiadzie nic szczególnego się nie wydarzyło. Może tylko to, że w audycjach - "Radio nocą" były puszczane moje piosenki.

Nie bardzo wiedziałem, dlaczego niektórzy ludzie, którzy zajmowali się pisaniem tekstów piosenek, czuli do mnie niechęć. Później zorientowałem się, że to z tego powodu, iż ich piosenki, lansowane na siłę, nie były tak popularne, jak moje na pocztówkach dźwiękowych i że ja nie z każdym chciałem rozmawiać na ten temat.

Ale za twoją ówczesną niechęć do mnie - wcale się nie gniewam. Przecież ciebie nie znałem. Nasz wspólny przyjaciel Ryszard Poznakowski, grając na statku w koncercie życzeń za twardą walutę, nie wstydził się i śpiewał moją słynną "Beatę". To miło z jego strony. W młodości ja również śpiewałem piosenki Trubadurów.


- Pozostając w tym jubileuszowo-historycznym nastroju przypomnę, że tekst napisałem czerwonym długopisem, który wyciekał (nie wiem, czy pamiętasz, że wtedy w specjalnych punktach napełniało się wkłady) i smarował okrutnie palce. Posłużyłem się kratkowanym papierem z tak zwanego "bloku listowego". Papier i długopis - ohyda, ale tekst na drugi dzień rano wydał mi się udany, więc kopię natychmiast wysłałem do Rysia Poznakowskiego, a ten jak zwykle gdzieś go "zadział", ale zapamiętał, a co ważniejsze- zarekomendował nieodżałowanemu Jonaszowi Kofcie, który został szefem artystycznym Opolskiego Festiwalu.

Jonasz zadzwonił do mnie i poprosił, aby mu tekst przeczytać, a następnie poradził przyciąć refren i po tym już kazał utwór pilnie przysłać na jego adres. W rozmowie z Koftą zachowałem 50 procentowy udział prawdy. Zgodnie z nią powiedziałem, że piosenka jest dla ciebie, a niezgodnie, że jest gotowa muzyka. Tak bardzo chciałem zaistnieć na tym festiwalu! Obie te wiadomości przekazałem telefonicznie tobie, a potem już wszystko toczyło się szybko i dramatycznie, bo sam mi o tym dopiero niedawno opowiedziałeś. Jak to było?


- Pewnego dnia - chyba w kwietniu 1977 roku - zadzwonił do mnie Jonasz Kofta, z którym znałem się z częstych występów w klubach studenckich oraz w słynnej warszawskiej "Stodole" i zapytał mnie czy nie chciałbym wystąpić na Festiwalu w Opolu. Byłem ogromnie zaskoczony, ale zaproszenie przyjąłem i po kilku dniach pojechałem na spotkanie - chyba do telewizji, gdzie spotkałem również pana Andrzeja Trzaskowskiego, bo to właśnie on ze swoją orkiestrą akompaniował wszystkim wykonawcom.

Kiedy zaśpiewałem kilka piosenek, nagle, ku mojemu zdziwieniu, Jonasz Kofta zapytał mnie, czy mogę zaśpiewać piosenkę " Kolorowe jarmarki". Odpowiedziałem, że w ogóle nie pamiętam tego tekstu, choć zwrotkę szybko sobie przypomniałem - piosenka nie była jeszcze gotowa, ale ją zaśpiewałem bez refrenu. Panowie głośno okrzyknęli, że to właśnie o to chodzi i "kupili" "Kolorowe jarmarki". Po powrocie do domu dokończyłem nasze dzieło, a co było dalej, to już wiesz sam.

Z perspektywy czasu myślę, że gdybym nie skomponował muzyki i nie zaśpiewał naszych "Kolorowych jarmarków" na Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu w czerwcu 1977 roku - to każdy z nas szedłby własną drogą. Twoje szczęście, że nie podpisałeś tekstu "Kolorowych jarmarków" jakimś pseudonimem, bo trzeba ci wiedzieć, że do mnie w latach siedemdziesiątych przysyłali lub namawiali mnie do śpiewania różni tak zwani sprytni tekściarze i kompozytorzy, którzy pod pseudonimami dawali mi swoje piosenki. Później, kiedy ustaliłem, kto jest kto, to przekonałem się, że moje życie autora - kompozytora i wykonawcy nie będzie łatwe. Jednak zaryzykowałem i przekonałem się, że warto być sobą.

Dlatego cenię ciebie za to, że to, co robisz podpisujesz swoim nazwiskiem, jako Ryszard Ulicki. Dzięki Ci za to !!!


- Z festiwalem opolskim kojarzy mi się "Asocjacja Hagaw" i to jej "umpa-umpa", niesprawiedliwe "zero" od Ibisa-Wróblewskiego, nagroda publiczności i nagroda dziennikarzy - obie bardzo cenne, bo publiczność nigdy się nie myli, a dziennikarze - zwłaszcza muzyczni - są prawdziwą wyrocznią w dziedzinie muzyki i piosenki estradowej. Jak ty pamiętasz tamten festiwal i jak ówczesny sukces wpłynął na twoje artystyczne losy?


- Jadąc na festiwal do Opola - nie myślałem o żadnych nagrodach. Pojechałem tam, aby zaśpiewać piękną piosenkę, skomponowaną przez siebie do twoich słów, którą zaakceptował Jonasz Kofta - dyrektor artystyczny festiwalu, a był to bardzo mądry człowiek, poeta i bard, z którym - jak już mówiłem - często występowałem w klubach studenckich. Nie ukrywam, że chciałem "Kolorowe jarmarki" zaśpiewać wyłącznie z gitarą, ale wielcy tego festiwalu zdecydowali, że akompaniować mi będzie słynna grupa "Asocjacja Hagaw". Znałem chłopaków z trasy po Polsce w 1973 roku w ramach słynnej Musicoramy. Wieczorami po koncertach przy kolacji dyskutowaliśmy, a następnego dnia ruszaliśmy na dalsze koncerty. Nie sądziłem wówczas, że spotkamy się na festiwalu.

Dlatego też zgodziłem się na "Hagaw" z lekką nutką optymizmu, że mnie nie zawiodą. Prawdę mówiąc - nie mieliśmy żadnej próby przed festiwalem. Jedyna próba odbyła się w garderobie, ale znakomity, nie żyjący już Grzegorz Bródka - aranżer powiedział mi, żebym się nie martwił. Ja swoją piosenkę znałem, ale tremę miałem ogromną. Na duchu podtrzymywał mnie Wojciech Młynarski. Wygrał wówczas Marek Grechuta - piosenką

" Hop szklanka piwa". To był wspaniały artysta, poeta, pieśniarz i dobry kolega.

Nagroda dziennikarzy i nagroda publiczności stały się dla mnie źródłem mobilizacji twórczej. Po Festiwalu Opolskim otrzymałem mnóstwo propozycji - kontraktów, a pierwsza propozycja padła z Katowic - z "Centrum Variette". W tym Centrum wys